niye hep boyle oluyor? niye ben konusmak istediklerimi acik acik soyleyemiyorum? niye hersey boyle dolambacli olmak zorunda? babamla bile -ki kendisi hayatta en rahat konusabilecegim dost kategorisine de girer, bir sey oldugu zaman donup kalirim. icimdekini atamayinca da ya iyicene suskunlasirim ya da oturur yazi yazarim. bu yuzden babamda birikmis cok mektubum vardir benim. yazarken istedigim kadar ozgurum cunku kelimelerimi istedigim gibi secebilirim. olmadi karalar yeni bastan baslayabilirim. ama konusurken oyle degil -ki ben uzgun ya da sinirli oldugumda cok da sakin olamiyorum. ani tepkiler hep kaybedisimin sonunu hazirliyor. gunlerdir sevdicek neyim var diye soruyor. cevap veremiyorum, her zamanki gibi...hem cok sey var hem de hicbir sey yok. bunu aciklamasi zor. aklimi kurcalayan bir ton sey var mesela, ama uzun vadede dusununce belki bir cogunun aklimi karistirmasi da sacma. bir yanim kendini suyun akisina birak diyor, bir yanim sorunlari cozmeden adim atmama izin vermiyor.
Posts
2 aman eksik kalma:
çok klasik olacak belki ama sağlığın yerinde olsunda gerisi önemli değil diyorum. hem sevdiceğizinde var işte. sorun ne olabilir diye düşünüyorum bulamıyorum. aslında hiç sorunumuz olmasa bile biz bazen kendimize sorun yaratmayı severiz. belki de sadece böyle bi sorundur? sorun ne diye soracam şimdi ama sevdiceğizine bile söyleyememişsin bana nasıl söliceksin demi :) ama sorun ne, neye üzülüyosun gerçekten merak ettim.
@stickman: haklisin aslinda saglik inan bana herseyden onemli..tum bu sacma sapan dertler eriyip bitiyor o zaman. ama sorunu kendi kendime yaratmadim inan ki :)))) belki ilerleyen zamanlarda yazarim bunu :)
Post a Comment