Tuesday, September 16, 2008

can sIkIntIsI


bu aralar canim acayip derecede sIkILIyor. yani hayatima soyle bir donup bakiyorum. sanki yaptigim hicbir sey ben istedigim icin gerceklesmemis gibi. ozellikle su son zamanlarda sinav muhabbetinden bana gina geldi! babamlarla gunde 2-3 sefer konusurum, ne yaptin ne ettin oyle sudan muhabbetler. ama tr'den geldigimden beri "sana cok guveniyoruz", "mutlaka basarmalisin", "bunun haricindeki alternatifleri dusunmemelisin" bile..hatta ve hatta "sinavdan iyi bir skor aldiktan sonra hemen bir cince kursuna yazilip cince ogrenmelisin. yeni trend bu"...bunaldim hem de acayip sekilde! hukuk kendimi bildim bileli okumak istedigim bolumdu ama su ruhsal baskilardan sonra kendi hayalimden bile sogumus durumdayim. sanki kendim istiyorum diye degil de, onlar istiyormus diye yapiyorum. bu sorunumu dile getirdigimde ise, "biz herkese senin hukuk masteri yapacagini soyledik, bu saatten sonra vazgecme olmaz.." pofff!!


ailede her zaman "asi" olarak adlandirildim, kendi bildigimi okudugum icin, hatta disaridan bakan biri olsa belki beni "nankor" olarak bile degerlendirebilir. ama gercek hic de oyle degil! dogdugum saniyeden itibaren, evin en kucugu oldugumdan olsa gerek, herkesin yapmak isteyip de yapamadigi hayallerini bana yuklemesiyle hayatimin plani zaten cizilmisti. evet, yalan yok...cok iyi okullarda okuyup, iyi bir cevrede yetisip, hic zorlanmadan, mucadele vermeden bir cok seye sahip oldum. ama belki de sahip olmak istediklerim bunlar degildi. yani artik neyi isteyip, neyi istemedigimden o kadar da emin degilim. su aralar telefonda konusasim bile gelmiyor, cunku konu donup dolasip "benim" hayatima geliyor.


disaridan cok mutluyum, takintisizim falan gibi gorunuyor ama icimde oyle buyuk bir yalnizlik var ki...dun sevgilimle tv izlerken, yani aslinda izler gibi gorunurken dusuncelere daldim. cok sevdigim insanlar var yanimda, ama buyuk bir destegin ihtiyacini hissediyorum. ne olursa olsun konusurken kelimeleri secmeyecegim, o an icimden gectigi gibi geldigi gibi bir seyleri anlatabilecegim bir destek. dun aslinda ona cok ihtiyacim vardi, ama butun gun onun araba ve pc muhabbetiyle gecti. gitmeden adamin birinin kanoyla okyanusa acilisini izliyorduk. adam ogluna ve karisina sarilip kurek cekmeye basladi. arkasindan seslendiklerini duyuyor ama son bir kez donup bakamiyordu. gozden uzaklasinca bir anda kurek cekmeyi birakip, deliler gibi aglamaya basladi. en buyuk hayali uzaklara acilmakti ama arkada sevdiklerini birakmak koyuyordu insana.

ve biliyorum yarin bir gun "ben artik hukuk hayalimden vazgectim, ya da yapmak istedigimden emin degilim" desem en buyuk hayal kirikligi olacagim. benim kanoyla acilan adam kadar cesaretim yok...

0 aman eksik kalma: